1%
1%
Walker sat på kontoret sitt med utsikt over Central Park då han buzza sekretæren om å få ein kopp espresso.
Men han visste ikkje kva som hadde skjedd rundt om i verda dei siste tretti minutta: at store romskip hadde kome og tømt jordkloda for folk flest, og teke dei med på ei herleg intergalaktisk reise. Han visste altså ikkje at han var åleine igjen med sine såkalla vener: 1 % av verdas rikaste. Det høyrest mykje ut, men er lite, fordi dei er spreidde utover heile kloden. Det var 123 milliardærar i heile New York, inkludert Walker.
Men Walker visste ingenting om dette romskipstyret; han var oppteken av dagens gevinst i form av makt, eigedom og innverknad.
Ingen svarte då han buzza, så han gjekk ut i sekretærgangen. «Ok, that’s it», sa han og gjekk tilbake til det fem meter breie skrivebordet av sjeldan treverk frå Amazonas og elfenbein frå elefantar han personleg hadde skote. Han tok fram katalogen over «vakre kvinnelege sekretærar», ein katalog han hadde fått av venen sin, Mr Rusk. Han bladde og bladde, framleis uvitande om at han omsider måtte lage espressoen sjølv, noko han ikkje kunne.
Faktisk var det mykje han måtte lære seg for første gong, fordi han gjennom heile livet hadde fått andre til å gjere det. Han tok ein tusj og sirkla inn ei ung, russisk jente med raudt hår og store puppar.
Så gjekk han til vindauget og kika utover byen, sin. Han likte å tenkje at det var hans by og at han var kongen.
Byen var frykteleg stille i dag, tenkte han og kika nedover 5th Avenue.
To år seinare stod Walker framleis på kontoret sitt, framfor vindauget og kika på byen sin. Enno kunne han ikkje forstå kva som hadde skjedd, kor alle vart av.
På skrivebordet stod det ein gong ei ramme med familien hans. No var ho skifta ut med biletet av ei russisk, raudhåra dame.
Då straumen forsvann medan han la grandiose planar på laptopen sin, mista han litt av gnisten, og mørkret var uvant for han. Heisen var eit stort problem, for det var ein lang tur ned trappene. Ein gong i veka måtte han forlate skyskraparen for å finne mat, usunn, tørka mat. Og det var ubehageleg å gå over lik i gatene i nabolaget.
Det var 123 milliardærar i New York; no var dei cirka 40, etter to år.
Walker hadde snakka med venen sin, Rusk, i California, før kollapsen og var lova plass i raketten hans, men innerst inne visste han at det var «pipe dreams». Rusk hadde fortalt han om mystiske hendingar i California, på Q, noko som dei mystiske romskipa hadde å gjere med. Men det var konspirasjonsteoriar, tenkte Walker, at eit utanomjordisk vesen kunne vere så ondskapsfullt. Då straumen gjekk, forsvann også tenesta Q. Men Walker var uansett lite interessert i å sosialisere med milliardærane i New York. Ein gjeng idiotar, syntest han.
Ute hadde det ikkje forandra seg stort på to år. Bilane stod der dei vart forlatne. Det var umogleg å kome seg ut av sentrum. Elbilar sperra alle moglege vegar med sine tomme batteri, ikkje rart når dei vart forlatne midt i rushtida.
Men Walker hadde håpet, at arbeidarane skulle kome heim og alt skulle bli normalt igjen, eller at han skulle vakne og det heile var ein draum.
Femten år seinare budde ikkje Walker i skyskraparen sin. No såg han på han frå Central Park, der han budde i telt.
Skyskraparane var ikkje levelege lenger; alt forfall, lufta vart dårleg, og rottene tok over saman med fuglane. No var han femti prosent herre over parken, som han delte med den einaste andre overlevande av milliardærklubben. Dei mislikte kvarandre og heldt avstand.
Walker hadde funne seg ei trillevogn, som han brukte til å sanke tørrvarer frå butikkar. No var han ikkje forfengeleg lenger, og var skjeggete. Inne i teltet hadde han to ting: ein sovepose og ei ramme med biletet han hadde rive ut av katalogen.
Det verste var at han enno ikkje hadde gjeve opp håpet om at menneska skulle kome heim og verda skulle bli «business as usual». Han var enno ung, 50 år gamal, framleis tid til å bli verdas rikaste. Om ting vart normale.
Ein kveld etter sankinga stod han på ei lita bru og kika på vatnet. Noko vekte han frå dagdraumen – eit valdsamt skrik. Han tok fram kikkerten og såg naboen rulle rundt på bakken. Hjarteinfarkt, tenkte han.
Året var 2025 då alle forsvann. No, tretti år seinare, var året 2055.
Walker hadde ikkje anna val enn å flytte ned i undergrunnen, etter at han vart vitne til at naboen i Central Park døydde på ein svært grusom måte. Walker lærte etter kvart at han var trygg i mørkret.
Så mørkret vart hans bane. I fleire år hadde han barrikadert seg i den mørke undergrunnen. Han overlevde på drypande vatn og rotter som han fanga. Men gløden hans var for lengst vekke. Walker var no klar over at ingen skulle kome heim, ingen skulle lage han espresso, vaske kleda hans eller gje han ein perfekt «shave».
Den siste dropen, bristepunktet, kom då tennene hans fall ut.
Han var alltid stolt av tennene sine, som passa perfekt til det sleske smilet. Han smilte sist gong i 2025, då han bestemte seg for den raudhåra, russiske sekretæren, for tretti år sidan på dagen. No var håpet vekke.
To år seinare var det lite igjen av Walker. Rottene hadde snudd bordet, og milliardæren var eten opp til beinet. I sine siste dagar var det ikkje mykje krefter igjen i den spinkle kroppen hans. Då rottene byrja å forsyne seg, klarte han ikkje å gjere motstand. Etter ei stund låg han slik i teltet sitt, djupt i mørkret, heilt åleine.
Kjeven var heilt open, som om hans siste gisp var eit smerteskrik. Ein kakerlakkfamilie budde no der, i skallen hans. Ved sidan av låg ramma med eit bilete av ei flott, russisk jente, svært forfalma.
Menneska kom aldri heim, og Walker var jordas sistelevande milliardær.